Świat ludzi i świat syren dzieliło jedynie wąskie pasmo splątanego lasu. W chłodnym cieniu drzew z których zwisały iskrzace się jak srebro włosy, a także tych porośniętych nienaturalnie zielonymi liśćmi czuć było błogi spokój. Jakby cały świat pogrążył się w długim, leniwym śnie. W oddali cicho śpiewały ptaszki, nadając miejscu cudownego uroku, przywodząc na mysl niekończącą się bajkę.
Jedyną rzeczą, która mogła niszczyć spokój i cudowną atmosferę tego miejsca, był zarys delikatnej, ludzkiej dłoni wystającej zza ogromnego krzewu srebrzystych cierni Amminafreau, rośliny o słodkiej woni, która za pierwszym razem temu, kto ją spotka kojarzyć się może z wanilią. Słodką, kuszącą wanilią... Jednak mającą w sobie coś niebezpiecznego. Jakiś cień zagrożenia.
Dłoń, która spoczywała spokojnie na trawniku była nieruchoma. Krztałtne palce o długich, pomalowanych na jasno paznokciach, bezwładnie skurczone tak, jak nakazwyała im budowa szkieletu, wskazywały na to, że osoba, która znajduje się po drugiej stronie krzewu jest nieprzytomna. Być może nawet nie żyje.

A była to kobieta. Jej długie włosy przywodzące na myśl promienie słońca, splątane były z cierniami krzewu, na pięknej twarzy malował się przerażający spokój. Miała na sobie długą, elegancką, białą suknię, jakby pochodziła z bogatego domu. Była cała brudna i podrapana. Jednak żyła. Klatka piersiowa poruszała się lekko i rytmicznie. Gdy chlopak wyciągnął ją z krzewu, zmarszczyła brwi. Powoli uniosła długie rzęsy, spoglądając na niego.  Przyjrzała się jego twarzy, powoli spływając wzrokiem brązowych oczu po jego postaci. Gdy zauważyła, że chłopak jest nagi, odwróciła głowę, mocno zaciskając powieki. - K-kim jesteś?! - zapytała.

Dziewczyna jękneła, wbijając wzrok w ziemię - Co ty sobie wyobrażasz? Jak ty traktujesz... kobiety? - Zadała pytanie retoryczne po czym odpowiedziała - Bezczelny... Niegrzecznie jest wypytywać kogoś, kogo się nie zna! Ale wybaczam ci, jesteś dzikusem żyjącym w tych lasach, prawda? Jesteś... nagi... - Ostatnie słowo wypowiedziała z niesmakiem - Nie mógłbyś przynajmniej zakryć się jakimiś liśćmi? - Jej twarz pokrywał już mocny rumieniec. - Nie mogę patrzeć na twoją nagość.

- Nago... Po lądzie? - zapytała zdziwiona, patrząc w jego twarz i nie ośmielając się spuścić wzroku niżej - To niedorzeczne... Za coś takiego u nas, mogliby cię ukarać. - Wstała z ziemi, otrzepując brudną, niegdyś białą suknię i odgarniając z twarzy włosy - Słuchaj... Kim ty w ogóle jesteś? Jesteś człowiekiem? - Pytając go, odpowiedziała jednocześnie - Na imię mi Hisoka i bez względu na wszystko miło mi cię poznać, Ashtarze. - Na jej ustach pojawił się teraz delikatny uśmiech.

- Ningyo...? - Zapytała zaintrygowana kobieta. - Czytałam kiedyś o ningyo w książkach... mojego ojca. Czy to prawda, że żyjecie w miastach pod wodą? - Pytając, rozejrzała się po widocznej okolicy, jakby czegoś szukając.

- Tu na lądzie wszyscy wstydzimy się nagości. Nie jestem wyjątkiem i wkrótce się o tym przekonasz... - Powiedziała wciąż rozglądając się dookoła. Nagle dopadła krzewu w którym wcześniej leżała, wyciągając z niego coś długiego i brązowego. Byla to peleryna, taka jakie nosili chłopi z Cardevii - Proszę, załóż ją. - Mówiąc to podeszła do chlopaka, zarzucając mu na plecy pelerynę. Pasowała idealnie. Wykonana była z lnu, zapinana była z przodu na drewniane rygielki, posiadała obrzerny kaptur. - To ochroni cię przed wstydem.