Nagle stado kruków za oknem zaczęło głośno krakać, jakby zapowiadając czyjeś nadejście. Jeden z nich kraczał bardzo głośno i przeraźliwie, tak jakby ktoś właśnie obdzierał go ze skóry. Wyglądało to nawet na prawdopodobne, ponieważ po kilku sekundach ptak ucichł, a garść czarnych piór zaczęła wirować w powietrzu za oknem... Powietrze stało się jakby gęstsze. Wyraźnie można było wyczuć czyjąś obecność. W głębokim i gęstym cieniu na podwórzu rzażyły się czyjeś oczy. Były czerwone i wąskie, jakby uosobienie nocy. Stworzenie czające się w cieniu mruczało cicho jak kot. Zdawało się w wyobraźni ostrzyć pazury na atak. Czekało tylko aż ofiara pojawi się na horyzoncie...

Dopiero teraz chłopak mógł zauważyć, że część z ptaków siedzących wcześniej na płocie, zdechła. Wokoło rozsypane były czarne pióra, a pod jego nogami walały się niezwykle szuche zwłoki. Coś co czaiło się w cieniu, patrzyło na niego czerwonymi ślepiami, wydając ciche pomruki. Liście w krzakach na przeciw niego zaszeleściły złowróżbnie.

W cieniu znów coś zaszeleściło. Poruszyło się niespokojnie, jakby czegoś się obawiając. Wreszcie zdecydowało. Para czerwonych oczu rzażyła się w ciemnościach jak płomienie w oczodołach czaszki. Zaczęło się zbliżać. Powoli kładło jedną nogę za drugą, a liście, którymi pokryty byl grunt szeleściły przy każdym stawianym kroku. Wreszcie zaczęło wychodzić z cienia. To co wcześniej czaiło się w ciemnościach z pewnością nie było kuną ani lisem. Był to człowiek. O czarnych, falowanych włosach do kolan i kocim spojrzeniu czerwonych oczu. Ubrany był dosyć staroświecko w odcienie czerni, szarości i bieli. Jego skóra przypominała kartkę papieru: Była gładka i blada. Paznokcie u rąk przypominały długie i ostre pazury. W dłoniach wciąż trzymał jednego z ptaków, który wyglądał teraz jak kupka czarnych piór. Po jego brodzie sączyła się krew ptaka. Nieznajomy warknął na niego wystawiając na wierzch szpiczaste zęby. Nie wyglądał na przyjaźnie nastawionego.

Widząc, że nieznajomy nie jest tak negatywnie nastawiony, jak mu się wydawało, "demon" cofnął się kilka kroków w głąb cienia, tak, że jego twarz pozostawała w delitktnym świetle. Wytarł usta wierzchem dłoni, a jego wzrok stał się łagodniejszy. Słysząc słowa intrygującego nieznajomego, spojrzał na martwego już ptaka w swoich dłoniach. - Kim jestem...? - Powtórzył pytanie, dobierając ostrożnie słowa, tak jakby mówił w obcym języku. Pokręcił głową, spoglądając w oczy mężczyźnie. Kilka loków spadło mu na twarz. - Pytasz, kim jestem...? Nie chcesz... Mnie zabić?

- Kilku próbowało, bo zabiłem im bydło. - Oznajmił czarnowłosy, przyklękając na ziemi, kiedy mężczyzna się zbliżył. - Nie hodowałeś Panie tych ptaków...? Ja muszę... muszę żywić się krwią. Krew ptaków nie jest smaczna, ale zmniejsza pragnienie ludzkiej krwi. Żal mi tych ptaków... ale wolę zabijać je, niźli krzywdzić ludzi. - Utkwił wzrok w ziemi po czym kontynuował. - Jesteś litościwy, Panie. Jeśli mogę coś uczynić dla ciebie, powiedz, a zrobię to w ramach podziękowania za darowanie zycia głupiej istocie.

Czarnowłosy spojrzał w oczy Asuurze. - Piętno...? Tak... Można nazwać to piętnem. Jesteśmy przeklęci, jak wszystkie stworzenia nocy. Dzięki krwi żyjemy, bez niej pewnie bylibyśmy martwi. Albo z szaleństwa zrobilibyśmy coś strasznego. Boję się nad tym zastanawiać. - Znów opuścił głowę ku ziemi. - Jednak ten rodzaj piętna nie jest piętnem indywidualnym. Żyje w sercu każdego z dzieci nocy...